اعتصاب غذا

دیروز (  جمعه ) آخرین  روز اعتصاب  غذای دلبندمان بود .این بار یک هفته  دوام داشت.خوشبختانه  تیاناز جان دختر دایی نازنین  5 ساله ام  ما را از این بحران نجات داد ! کیامهر حدودا دو بشقاب غذا! البته بشقاب کوچک  از دستان فرشته کوچولو عذا خورد بدون دخالت بزرگترها و ما خانواده نگران را  از  نگرانی و  به دنبال آن  استرس و  تنش و کشش نجات داد!

ما کلیه ترفندهای مادرانه ، پدرانه، مادربزرگانه ، دکترانه را بکار برده بودیم اما...... افسوس !

او در این زمینه به مادر عزیزش شباهت دارد زیرا که از خاطرات فراموش نشده کودکیم است که حدودا 3 ساله بودم که با مادرم به منزل یکی از اقوام رفته بودیم که اتفاقا ریش سفید و با تجربه بودند و مادرمان نزد ما از بد غذاییمان گفت که کلافه اش کرده ایم و از دستمان به عذاب است  و .....  و بشنوید راه حل ایشان را: اصلا نگو بهش غذا بخور  چیزی نمیگذره که میبینی خودش میره سراغ غذا    و ما را اصلا ادم حساب نکردند! و ما زبل تر از آنها بودیم و چون از نقشه  شومشان با خبر  تا آنجا که تواااااانستیم مقاومت از خودمان بروز دادیم تا  رودست بخورند که..... خوردند   ما چنین بچه ای بوده ایم ! حالا چه انتظاری از پسرمان داریم؟

بله پسرمان پدر بزرگش را هم دست بکار ترغیب او از طریق نقاشی کرد که البته جذابیت داشت ولی

نتیجه خیر !

این  هم  اون لحظه  ی نفس گیره