2920 روز

19 مرداد سال 85 هنگامی که طی مراسم خاصی عروسی که من باشم و  دامادی که او را راهی خانه  خود خود خودشان  میکردند  عروسی که نیم نگاهی به اینه داشت که روشنی زندگیش بشود ، نیم نگاهی به روزهای مجردی که از روی پشت بام خانه همسایه دست خداحافظی برای همیشه تکان می دادند ، نیم نگاهی به قربانی روی زمین که هر چه التماس بزرگترها را کرده بود که خونش را نریزند  افاقه نکرده بود به حال و روز عقاید  پوسیده شان ،یک دعای قشنگ شد همراه همیشگی زندگیش

یک  سر و یک بالین بمانید

 ا

لهی

همسر و همراه بمانید الهی

شکر که اندوه و افسوس جایی در همه این روزهای پشت سر نداشته

شکر که راه را گم نکرده ایم

شکر که رحمت خدا و نعمتش جاری و ساری است برایمان

شکر برای همه 10 سال با هم بودنمان و با هم ماندنمان

شکر برای ثمره زندگیمیان

 بعد از ماهها د ل و بی دل کردن برای گفتن همان " بله " معروف و متفاوت ، بعد از 11 دسته گل و 15 قرار و گفت و گفت و گفت و گوی رسمی و خانوادگی        15 مهر83  بله را گفتیم و مِهر بریدند و مُهر تایید زدند به با هم بودنمان  و اما حضرت حافظ چه فرمود که صد دلمان شد یکدل :

شب وصل است و طی شد نامه هجر                          سلام فیه حتی مطلع الفجر

دلا در عاشقی ثابت قدم باش                                    که در این ره نباشد کار بی اجر

                                                                                                                                                                                      کامتان شیرین ، روزهایتان آرام